Kiedy kara umowna jest za wysoka

Przedsiębiorca może zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy.

Jak wynika z orzecznictwa, kara umowna (art. 483 Kodeksu cywilnego) pełni funkcje odszkodowawczo-kompensacyjne, stymulujące dłużnika do prawidłowego wykonania zobowiązania oraz represyjne. Jej istotą jest obciążenie dłużnika obowiązkiem zapłaty określonej kwoty za niewykonanie lub nienależyte wykonanie przez niego umowy, niezależnie od tego, czy wierzyciel poniósł szkodę (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 30 listopada 2016 roku, sygn. akt I ACa 491/16).

Stymulowanie dłużnika

W obecnych stosunkach gospodarczych, i umowach zawieranych między różnymi podmiotami, w tym przedsiębiorcami, kara umowna jest czymś standardowym. Wątpliwości może natomiast rodzić jej wysokość, szczególnie górny pułap. W momencie próby wyegzekwowania takich kwot powstają spory pomiędzy stronami umowy, które często kończą się na sądowej wokandzie.

Przykładowo w wyroku z 11 października 2016 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie (sygn. akt I ACa 1673/15) stwierdził, iż przy ocenie, czy zastrzeżona kara umowna jest rażąco wygórowana nie wyklucza się uwzględnienia relacji między wysokością zastrzeżonej kary umownej a wysokością wynagrodzenia należnego stronie zobowiązanej do zapłaty kary umownej. Za zasadnicze jednak kryterium tej oceny...