Polskie stocznie czekają na strategię

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: Jan Morek

źródło: PAP

Stocznia im. Komuny Paryskiej w Gdyni w lipcu 1972 r. Trwa budowa statku w suchym doku stoczni.

Gospodarka › Pierwsze kroki przemysł stoczniowy w Polsce stawiał tuż po odzyskaniu niepodległości, rzecz jasna w Gdyni. To tutaj budowano statki rybackie oraz remontowano okręty Marynarki Wojennej.

Invrest PS

Następny etap rozwoju to budowa statku pełnomorskiego. Jednak ukończenie parowego drobnicowca „Olza" uniemożliwiła II wojna światowa.

Czasy wojenne przyniosły włączenie gdyńskich stoczni w struktury stoczni niemieckich z Kilonii, które prowadziły tu remonty okrętów wojennych, a także budowały okręty podwodne. Podobną specjalizację posiadały stocznie w Gdańsku i Szczecinie, znacznie większe od Gdyni, o bogatszej tradycji i nieporównywalnych możliwościach produkcji.

Stocznia Wulkan w Szczecinie dysponowała aż siedmioma pochylniami i dwoma dokami. Najlepszą ilustracją jej możliwości produkcyjnych był zbudowany tam jeszcze przed I wojną światową transatlantyk „Kaiser Wilhelm der Grosse", będący ówcześnie jedną z najlepszych jednostek morskich. Niezależnie od charakterystyk technicznych (długość 190,5 m) i eksploatacyjnych (szybkość ponad 22 węzły) sukcesem stoczni był krótki okres budowy statku. Stępkę położono w marcu 1896 r., wodowanie nastąpiło w maju 1897 r. – od chwili rozpoczęcia obróbki do wodowania upłynęło 14 miesięcy.

Baza produkcji Gdańska, Szczecina i Gdyni stanowiła podstawę odbudowy sektora stoczniowego już w ramach PRL. Postępowała ona w szybkim tempie, a jej motorem były zamówienia od krajowych armatorów. Stopniowo zaczynały się też pojawiać, a następnie dominować kontrakty dla...