Państwo ma służyć rodzinom

Tak dobrego czasu dla polityki na rzecz rodzin nie było 
w Polsce od lat. To efekt działań rządu, który zrozumiał konieczność podjęcia pracy w tym obszarze. Polacy czują, że bez wzmocnienia rodzin grozi nam demograficzna katastrofa. To dlatego wokół tej sprawy panuje czasem mniej, czasem bardziej zauważalny, ale jednak konsensus – przekonują minister i wiceszef Ministerstwa Rodziny.

Szczęśliwie dyskusja dotyczy raczej szukania odpowiedzi na pytania, jaką politykę na rzecz rodzin prowadzić, a nie czy w ogóle ma ona sens. Jako osoby bezpośrednio współodpowiedzialne w rządzie za jej kreowanie chcielibyśmy podzielić się z państwem refleksją na temat tego, w jaki sposób pojmujemy politykę rodzinną.

Nie da się prowadzić polityki na rzecz rodzin bez odwołania do wartości. To one porządkują narzędzia i określają metody działań. Jak zatem rozumiemy rodzinę z perspektywy indywidualnej? Ta refleksja opiera się na czterech kotwicach aksjologicznych – podmiotowości, godności, wolności i wartości.

Rodzina jest podmiotem, a nie przedmiotem polityki. Szacunek do niej, do tego, w jaki sposób chce funkcjonować, jakie wartości wyznawać, wyznacza granice ingerencji państwa. Jego polityka powinna być wspierająca, a nie nakazowa. To zaufanie do rodziny, wynikające z podmiotowego jej traktowania, powinno wyznaczać ramy polityki rodzinnej.

Odwrócić wektory

Podobnie jak każdy człowiek ma przypisaną indywidualnie godność, tak godność przypisana jest też rodzinie. Państwo powinno szanować tę wartość, nie stawiając się ponad wyborami rodzin. Od tego miejsca tylko krok do trzeciej wartości, czyli wolności. Wybór, którego dokonują rodziny, jest wartością, a państwo powinno w swojej polityce nie tylko go szanować, ale także...