Sprawa Gorgonowej

źródło: NAC

Rita Gorgonowa ze swoim obrońcą, adwokatem Mieczysławem Ettingerem

źródło: Wikipedia

źródło: NAC

W sali sądowej stało łóżko Lusi, zgromadzono też wszystkie przedmioty związane ze śledztwem. Biegły sądowy dr Piro (z prawej) udziela wyjaśnień sędziom przysięgłym

źródło: NAC

Zdjęcia Gorgonowej z córką urodzoną w więzieniu złagodziły osąd opinii publicznej

Film Janusza Majewskiego z 1977 r. ukazywał słynną morderczynię niemal jako postać z lodu, której wizerunek powoli pęka w trakcie toczącego się procesu. Jakie w rzeczywistości były dowody winy odrzuconej kobiety?

Rita Gorgonowa, która naprawdę nazywała się Emilia Margerita Gorgon, z domu Ilić, była guwernantką i główną postacią jednego z najbardziej niesławnych kryminałów II Rzeczypospolitej. Przez cały czas trwania procesu, w latach 1932–1934, kobieta – morderczyni 17-letniej Elżbiety Zaremby – dostarczała opinii publicznej wielu emocji. Kraj żył jej sprawą. Obca, o nieunormowanej sytuacji małżeńskiej, żyjąca pod jednym dachem i w jednym łożu z pracodawcą, została uznana za winną, zanim jeszcze sąd wydał wyrok.

Proces Gorgonowej był całkowicie poszlakowy, a wprowadzane dopiero do kryminalistyki badania grupy krwi również budziły wiele zastrzeżeń. Obrona nie miała również tak dużej swobody jak oskarżyciele. Ten fakt wpłynął na wyroki, jakie zapadły w sprawie Gorgonowej – zarówno w pierwszej instancji, jak i później.

Kobieta po przejściach

Rita Gorgon urodziła się jako córka lekarza 7 marca 1901 r. w Oćestowie koło Knina – w Dalmacji, na terenie ówczesnych Austro-Węgier. Podczas procesu 26 kwietnia 1932 r. opowiadała o swoim trudnym losie, co tego samego dnia odnotowała „Gazeta Lwowska" (pisownia oryginalna): „Do zamordowania Lusi Zarembianki Gorgonowa się nie przyznaje. Mówi o swem życiu. Gdy miała dwa lata, umarł jej ojciec. W czwartym roku...