Co wynika z „frankowego” orzeczenia Trybunału

TEZY | Sądy stoją przed alternatywą: albo umowa kredytowa jest nieważna w całości, albo bezskuteczna w zakresie klauzul walutowych z pozostawieniem oprocentowania wg formuły LIBOR plus marża. Mariusz Korpalski radca prawny, Komarnicka Korpalski Kancelaria Prawna, członek Forum Konsumenckiego przy Rzeczniku Praw Obywatelskich, członek Forum Prawników Finansowych

1.

Komentatorzy wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu (TSUE) z 3 października zajmują się różnymi problemami prawnymi pojawiającymi się przy okazji oceny kredytów denominowanych lub indeksowanych do walut obcych. Tymczasem Trybunał odpowiadał na konkretne pytania prawne, zadane przez Sąd Okręgowy w Warszawie jako sąd krajowy. Wiele z pojawiających się pytań musiało więc pozostać bez odpowiedzi.

2.

Trybunał nie mógł zająć się, i nie zajął, kwestią dopuszczalności ponoszenia przez kredytobiorcę ryzyka walutowego oraz standardów informowania klienta o ryzyku walutowym. Na marginesie: TSUE wypowiadał się wcześniej w obu kwestiach, w sprawie ponoszenia ryzyka – w wyroku C-118/17 Dunai, pkt 24, 48, 52, a w sprawie informacji o ryzyku – w wyroku C-186/16 Andriciuc, pkt 42–44, 49–50. Można więc traktować omawiany wyrok jako kolejny. Jest tylko pytanie, czy ostatni element wspólnotowej układanki, służącej zakreśleniu ram prawnej oceny tych umów.

3.

W wielkim skrócie można wskazać, że Trybunał zajął się oceną skutków prawnych nieuczciwości warunków umowy pozwalających bankowi na w pełni uznaniowe (dowolne) kształtowanie kursu walutowego służącego ustalaniu wysokości zobowiązań stron umowy. Trybunał nie zajmował się jednak oceną...