Konsumencka kontrrewolucja i pozorny przełom

Aneta Wiewiórowska-Domagalska W sprawach frankowych SN przyzwyczaił nas do kształtowania odrębnych linii orzeczniczych. Wyrok w sprawie V CSK 382/18 jest pełen paradoksów, co utrudnia odczytanie jego prawdziwego wpływu na obrót z udziałem konsumentów.

Wyrok Sądu Najwyższego w sprawie V CSK 382/18 błyskawicznie zyskał status przełomowego: konsument żądał unieważnienia umowy i tak orzekł SN. Jest to jednak niestety przełom jedynie pozorny. Wyrok ten kontynuuje bowiem antykonsumencką linię rozumowania Sądu Najwyższego, sprzeczną z aksjologicznymi podstawami prawa UE. Sąd Najwyższy (w każdym razie skład orzekający) ponownie wykorzystuje każdą, najmniejszą nawet możliwość, jaką choćby pozornie daje dogmatyka krajowa, aby „skorygować" aksjologię europejską. Takie podejście jest naturalnie sprzeczne z prawem europejskim. Sąd Najwyższy był już zmuszony w świetle orzecznictwa TSUE do wycofywania się z otwarcie głoszonych przez siebie poglądów tego typu. Nie powoduje to jednak, jak widać, zmian w samej strategii orzekania. Jednocześnie wykorzystano tu nowe elementy taktyczne w tej rozgrywce skazanej na przegraną.

W sprawach frankowych SN przyzwyczaił nas do „wyroków w składach" i kształtowania odrębnych linii orzeczniczych. Tak jest i tym razem. Ten wyrok wyraźnie wpisuje się w linię zapoczątkowaną orzeczeniem z 14 maja 2015 (sygn. II CSK 768/14), której aksjologiczne echa można odnaleźć w postanowieniu z 18 września 2019 (sygn. V CSK 152/19), a nawet w wyroku z 29 października 2019 (sygn. IV CSK 309/18) (gwarantowanie interesu banków w ramach rozliczeń postabuzywnych). W perspektywie długoterminowej orzeczenie to jest jednak niekorzystne nie tylko...