Nie ma miejsca na wątpliwości

źródło: Kyodo/AP/east news

źródło: materiały prasowe

Niezwykle istotne jest, żeby przy pomnikach wielkich wodzów w Pjongjangu odpowiednio się zachowywać. Kiedy przysiadłem na schodku, natychmiast kazano mi wstać, a gdy nasz reżyser biegiem ruszył po jakiś sprzęt, rozległy się okrzyki przerażenia.

Niskie, rezonujące wibrowanie, przeciągły jazgot, który nagle rozlega się wokół. Dźwięk jest dziwny, nieziemski, syntetyczny, coś w stylu Briana Eno. Patrzę na zegar. Szósta rano. Przewracam się na drugi bok, przykrywam głowę kocem i usiłuję nie zwracać uwagi na hałas. Okazuje się jednak, że nie ma przed nim ucieczki. Hałas jest wszechobecny, nie tyle głośny, ile osobliwie sugestywny i natarczywy. Podnoszę się z łóżka, lekko rozsuwam zasłony i patrzę na blade poranne światło.

Po przeciwnej stronie ulicy stoją trzy wysokie bloki, szare i przerażające. Nigdzie nie palą się światła. Na ulicy, dwadzieścia pięć pięter pode mną, w ogóle nie ma ruchu. Żadnych oznak ludzkiej obecności. Coraz dotkliwiej zdaję sobie sprawę, że znalazłem się w kraju, który od bardzo dawna figuruje na czarnych listach niemal wszystkich państw. Tajemnicza ścieżka dźwiękowa i wymarłe, szare budynki stwarzają atmosferę niczym z horroru. Wczorajsze ciepłe powitania jakby należą do zupełnie innego świata.

Po kilku minutach hałas ustaje. Zapadam w niespokojny sen. Godzinę później dźwięk znów przeszywa powietrze. Zrzucam koc i jeszcze raz wyglądam przez okno. Szare ściany też się na mnie gapią.

Za kwadrans ósma, już ubrany i gotowy do pracy, słyszę pukanie do drzwi. Moja ekipa filmowa, odzyskawszy sprzęt, przyszła nakręcić szybką scenkę wprowadzającą, zanim dołączą do nas opiekunowie....