Dwa przepisy, dwa limity kosztów

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

źródło: Rzeczpospolita

Przepisy ustawy o CIT ograniczające możliwość rozliczania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego i wydatków na niektóre usługi niematerialne odnoszą się do wskaźnika EBITDA. Jest on różnie liczony na potrzeby obu tych regulacji. GRZEGORZ WÓJCIK STANISŁAW WOŹNICZKA

W 2018 r. do ustawy o CIT zostały wprowadzone nowe przepisy limitujące możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu tzw. nadwyżki kosztów finansowania dłużnego (art. 15c ustawy o CIT) oraz wydatków ponoszonych na nabycie niektórych usług niematerialnych (art. 15e ustawy o CIT). O ile obowiązek wprowadzenia limitu określonego w art. 15c ustawy o CIT został nałożony na Polskę na podstawie dyrektywy Rady UE 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. (tzw. ATAD I), o tyle wprowadzenie limitu określonego w art. 15e to już własna inicjatywa polskiego ustawodawcy.

Limitowaniu na podstawie art. 15c ustawy o CIT podlega nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, rozumiana jako kwota kosztów finansowania dłużnego przewyższająca przychody o charakterze odsetkowym. Zgodnie z definicją zawartą w art. 15c ustawy o CIT, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków (np. odsetki, część odsetkowa raty leasingowej). Natomiast limit wprowadzony w art. 15e ustawy o CIT stosuje się do wydatków ponoszonych bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych lub podmiotów z rajów podatkowych w związku z nabywaniem określonych usług (np. usługi doradcze, zarządzania i kontroli) lub wartości...