Uprowadzenie dziecka

Sprawcą przestępstwa uprowadzenia nie mogą być te osoby, na których ciąży obowiązek opieki.

Kodeks karny z 1932 r. w art. 199 penalizował uprowadzenie lub zatrzymanie (wbrew woli osoby mającej prawo opieki i nadzoru) nieletniego poniżej lat 17 albo osoby znajdującej się pod opieką lub nadzorem z powodu nienormalności lub nieprzytomności, przewidując za te czyny karę więzienia do pięciu lat. Kodeks karny z 1969 r. mocą art. 188 rozszerzył zakres stosowania tego przepisu na wszystkich małoletnich, czyli osoby, które nie ukończyły 18. roku życia.

W obecnie obowiązującym kodeksie karnym ustawodawca słusznie uznał, że należy zawęzić kryminalizację uprowadzenia lub zatrzymania małoletniego do osób, które nie ukończyły 15 lat. V. Konarska-Wrzosek trafnie stwierdziła, że w tym wieku uprowadzenia lub zatrzymania często są inicjowane przez samego małoletniego i zgodnie z jego wolą, przy czym pojawiają się w związku z zakochaniem oraz na tle konfliktów rodzice – dzieci. Są więc typowym zjawiskiem i problemem wieku dorastania, gdzie to sami małoletni opuszczają dom rodzinny i chcą przebywać poza nim (u chłopaka, dziewczyny), a działania osób trzecich wychodzą naprzeciw tym oczekiwaniom. Nie są one zatem bezpośrednio wymierzone przeciwko opiece i nadzorowi osób do tej roli powołanych i jednocześnie uprawnionych.

Wymykają się rodzicom i opiekunom

Wymykanie się spod kontroli rodziców i opiekunów przez małoletnich w starszych grupach wiekowych i...