Czy NBP pilnie potrzebuje nowego prezesa

Rok, jaki minął od agresji Rosji na Ukrainę, skłania do oceny polityki prowadzonej w tym okresie przez Narodowy Bank Polski, a właściwie przez prezesa Adama Glapińskiego.

Działania podejmowane, a głównie te niepodejmowane przez NBP oraz niska jakość ich komunikowania coraz silniej wskazują, że jedynym sposobem zatrzymania erozji tej instytucji i jej niekorzystnego wpływu na gospodarkę Polski byłaby rezygnacja prezesa.

Jeszcze kilka miesięcy temu, po skompletowaniu obecnej RPP, można było mieć nadzieję na zatrzymanie tego procesu. Odważną próbę podjęli członkowie RPP wyłonieni przez Senat. Wydawało się, że nawet jeśli nie przekonają reszty RPP do swoich poglądów na temat stanu gospodarki i perspektyw ograniczenia inflacji, to przynajmniej uda im się osłabić monopolistyczną pozycję prezesa w określaniu dostępu do zasobów informacyjnych NBP i komunikacji z otoczeniem. Jednak z niejasnych powodów na początku roku determinacja tych trojga w dochodzeniu swoich praw osłabła. Szkoda, bo im bardziej skomplikowana staje się ocena sytuacji makroekonomicznej za granicą i w Polsce, tym bardziej potrzeba nieskrępowanej dyskusji i pokazywania alternatywnych wariantów sytuacji.

Co z senacką trójką?

Co prawda członkowie „senackiej trójki” przedstawiają oceny w innych publikacjach, np. prof. Joanna Tyrowicz w Raporcie Rady Ekonomicznej „Newsweeka” (nr 2 z br.), ale to, po pierwsze, wspólny głos czworga autorów, a po drugie, brak mu instytucjonalnego osadzenia w NBP. Niezależnie od trafności ocen z raportu, nie zastąpi...