Oblegany gród

autor zdjęcia: Artur Orlyonov/history-ua.org

źródło: Rzeczpospolita

Artur Orlonow, „Legenda o założeniu miasta przez Kija, Szczeka i Chorywa”

autor zdjęcia: Jan Matejko/ Muzeum Narodowe w Krakowie

źródło: Rzeczpospolita

Jan Matejko, „Bolesław Chrobry ze Świętopełkiem przy Złotej Bramie w Kijowie” (w czasie wyprawy w 1018 r.), obraz z 1884 r.

autor zdjęcia: Centralne Archiwum Wojskowe

źródło: Rzeczpospolita

Defilada Wojska Polskiego na Chreszczatyku. Kijów, 9 maja 1920 r.

Największe miasto nad Dnieprem zdobywali Polacy, Kozacy, Tatarzy, Rosjanie i Niemcy. Przez 16 wieków swojej historii dzisiejsza stolica Ukrainy kilkukrotnie stawała na skraju całkowitego zniszczenia. Jednak zawsze potrafiła się odrodzić i zachować dawny blask.

Michaił Bułhakow, który w roku 1913 po raz pierwszy odwiedził majestatyczny gród nad Dnieprem, pisał: „Na siedmiu wzgórzach wznosił się Kijów, gród wielce potężny i arcysłowiański”. Gdy przyjechał do dzisiejszej stolicy Ukrainy, stacjonował tam carski garnizon; Kijów był wówczas szybko rozwijającym się miastem Imperium Rosyjskiego zamieszkałym przez Rosjan, Ukraińców, Polaków i Żydów. Młody Bułhakow (wówczas 22-letni) nie mógł przypuszczać, że ten „gród arcysłowiański” niebawem zostanie znów przeorany przez działania wojenne, a bolszewicka partia, która wkrótce przejmie władzę nad Rosją, zamieni tę tętniącą życiem metropolię w szarzyznę, pustkę i beznadzieję. I że to wcale nie będzie w historii Kijowa czymś nadzwyczajnym.

Faktoria wikingów

Najstarsze kroniki wspominają o dzisiejszym Kijowie na koniec V w. Zachowała się nawet pierwsza nazwa miasta – Könugard – od nazwy faktorii handlowej wikingów. Lud morskich wojowników zbudował też tutaj port, przez który Dnieprem spławiano statki ze słowiańskimi niewolnikami do Morza Czarnego, by finalnie dostarczyć ich do Grecji albo Konstantynopola.

Kronikarz Nestor (mnich, hagiograf końca XI i początku XII w.) napisał, że w 862 r. dwóch wikingów...