orzecznictwo

W otaczającej nas rzeczywistości niekiedy niestety konieczne jest podjęcie rozważań w przedmiocie regulacji stanów nadzwyczajnych; regulacji, które stanowią jakąś formę przewidywania, ale których zastosowania w praktyce nikt by nie chciał. Punktem wyjścia do tych rozważań są art. 228 i nast. Konstytucji RP, przy czym nie można zapominać o regulacjach uzupełniających zasady konstytucyjne, tj. ustawie z 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojennym oraz o kompetencjach naczelnego dowódcy Sił Zbrojnych i zasadach jego podległości konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn. DzU z 2022 r., poz. 2091), ustawie z 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1928), ustawie z 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1897), a ponadto o ustawie z 22 listopada 2002 r. o wyrównywaniu strat majątkowych wynikających z ograniczenia w czasie stanu nadzwyczajnego wolności i praw człowieka i obywatela (DzU z 2002 r., nr 233, poz. 1955) czy ustawie z 29 września 2021 r. o rekompensacie w związku z wprowadzeniem stanu wyjątkowego na obszarze części województwa podlaskiego oraz części województwa lubelskiego w 2021 r. (tekst jedn. DzU z 2022 r., poz. 425).

Omawianą problematykę Trybunał Konstytucyjny wyjaśniał w różnych kontekstach. Na tle ustawowych definicji „sytuacji kryzysowej” i „infrastruktury krytycznej”,...