![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Z ukosa
SMECZ
Zanim pani Frania zacznie u mnie sprzątać, robię jej kawę, wsypuję pięć kopiastych łyżek cukru. - Niech pan nie żałuje - zachęca pani Frania. I zaczynamy rozprawiać o życiu.
Uważa, że murowany kościół, który stanął u niej we wsi w miejscu starego, co się tak nieszczęśliwie spalił, stać będzie i z tysiąc lat. Pani Frania wierzy, że świat będzie istniał za tysiąc lat. - A to, co teraz się dzieje, ludzie przecie są jacyś wyraźnie gorsi, to taki przełom, jak młody chłopak, który zmienia się w kawalera, a dziewczyna w pannę - oświeca mnie pani Frania i dodaje: - Zresztą, jak byli diabli i anieli, tak są i będą zawsze.
Taka diabelska rzecz spotkała panią Franię lat temu trzy, od kiedy sądzi się o ziemię. Mówi: - Przez ten sąd to nerwy mnie zjadły. Ta droga była od stu lat, a tu mój bratanek, który po ojcu swoim już nieżyjącym ma działkę obok mojej, trzy lata temu wziął i zagrodził drogę, taką stuletnią drogę.
I pani Frania nie ma teraz dojścia do drogi głównej, przekrada się ku niej opłotkami. Myślę - oto odwieczne konflikty o miedzę, o ziemię, ileż wojen zaczęło się w ten sposób.
- Nie popuszczę - zarzeka się pani Frania - ziemia najważniejsza, bo jest najcięższa. Ja mam już siedemdziesiąt lat, ale w sądzie nigdy nie byłam, nie wiem, jak tam trza się zachować, płakać trzeba czy śmiać się, krzyczeć czy...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
