Cichy powrót komunizmu

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

Trzeba odwagi, by przywoływać dziś Lenina, pamiętając, jak zerkał z fasady Komitetu Centralnego na ogarniętą „karnawałem”  Warszawę (lipiec 1981 r.)

źródło: Archiwum

źródło: Archiwum

Klasycy (nowej lewicy) czytają klasyków (lewicy pierwszej)

Prawicowa część opinii publicznej ma z „Krytyką Polityczną" kłopot, biorąc ten periodyk za nowe wcielenie „lewicy laickiej" lat 60. Tymczasem liderom tego środowiska marzy się znacznie więcej

Po roku 1989 z prawej strony dało się nieraz słyszeć, że Polska potrzebuje autentycznej ideowej lewicy, która nie byłaby obciążona ani komunistyczną przeszłością, ani postkomunistycznymi układami III RP. Taka lewica nie kopiowałaby projektów zachodniej kontrkultury, a więc nie rewolucjonizowałaby obyczajów wedle postulatów wysuwanych przez ruchy feministyczne czy gejowskie. Nawiązywałaby ona do dziedzictwa rodzimego socjalizmu niepodległościowego, pochylając się z troską nad ofiarami polskiego raczkującego kapitalizmu. W „KP" upatrywano więc środowiska młodych ludzi będących potencjalnie intelektualnym zapleczem takiej formacji. Stało się jednak  inaczej.

Niegdyś Sławomir Sierakowski, redaktor naczelny „Krytyki", pełnił rolę dyżurnego lewicowca zapraszanego do mediów kojarzonych z prawicą. Teraz, kiedy ludzie „KP" mają coś ważnego do zakomunikowania za pośrednictwem wysokonakładowej prasy codziennej, widać ich niemal wyłącznie  w „Gazecie Wyborczej". Tym samym linia „Krytyki" po prawej stronie interpretowana jest jako bardziej radykalna wersja tego, co serwuje dziś dawna KOR-owska „lewica laicka" z Adamem Michnikiem na czele. A serwuje ona program rewolucji mającej przerobić Polaków na „światłych" i „otwartych" Europejczyków,...