Kronikarka Polesia

źródło: Fundacja Archeologia Fotografii

Przewóz konia, 1932 (po lewej). Polesie widziane prywatnie

źródło: Fundacja Archeologia Fotografii

... i wersja oficjalna. Bocian w promieniach słońca / Olśnienie, 1929

źródło: Fundacja Archeologia Fotografii

Poleskie dziecko, ok. 1930 – 1935

źródło: Fundacja Archeologia Fotografii

Poleskie nagrobki, ok. 1930 – 1935 Chomętowscy

źródło: Fundacja Archeologia Fotografii

Zofia Chomętowska, autoportret (fragment), 1920

źródło: Fundacja Archeologia Fotografii

Rozmowa przy płocie: czy głuszce już tokują? Bogdanówka, 1931

Olbrzymia część zdjęć Zofii Chomętowskiej to zapis kolejnych zleceń, podróży, codziennego pstrykania

Jacek Tomczuk

– Co, kobieta? Przecież pani nie da rady – słyszy, kiedy w 1936 roku wygrywa konkurs na fotografa Ministerstwa Komunikacji. Rzeczywiście, zadanie nie było łatwe: urzędnicy potrzebowali osoby do objeżdżania Polski i fotografowania osiągnięć swego resortu: nowe drogi, dworce, linie kolejowe. Czy Chomętowska zdawała sobie sprawę, że stała się, jak  byśmy dziś powiedzieli, rządowym PR-owcem, bierze udział w propagandzie sukcesu?

Nie miała jednak wyboru: w połowie lat 30. rozwiodła się z mężem, straciła majątek na Polesiu (prawdopodobnie poszedł za długi męża), musiała z czegoś się utrzymać i znaleźć zajęcie, które do tej pory polegało głównie na polowaniach, spacerach i przyjmowaniu gości. Nowe zlecenie zapewnia stałą pensję, samochód, szofera. Polska ze zdjęć Chomętowskiej jest słoneczna, murowana, bez śladu kałuży. Udała się jej rzecz niemal niemożliwa: na fotografiach z Białowieży nie ma lasu. Jej zdjęcia...