Dalej niż Magadan

autor zdjęcia: Renata Lis

źródło: Fotorzepa

„Tu zaczyna się Rosja”. Pietropawłowsk Kamczacki. Niedźwiedzica, sopka w tle, na pierwszym planie – wszech-obecne w postsowieckim krajobrazie kłódki, wieszane „na szczęście” przez młode pary

autor zdjęcia: Renata Lis

źródło: Fotorzepa

Kliuczewska Sopka widziana z rzeki Kamczatki

autor zdjęcia: Renata Lis

źródło: Fotorzepa

Jeziorko lodowcowe w drodze na Wulkan Mutnowski. Śnieg topnieje tu dopiero późnym latem

Mieszkańcy Kamczatki – głównie Rosjanie, ale też Koriacy, Itielmieni i inni autochtoni – widzą siebie jako początek i przedmurze Rosji

Dalej niż do Magadanu nie ześlą! – mawiali dawniej Rosjanie i jeszcze dzisiaj można to czasem usłyszeć. Bo Rosja dla Rosjan kończy się w Magadanie, czyli na Kołymie, co zresztą nie dziwi – widocznie mentalne granice kraju pokrywają się z granicami Gułagu, a Gułag dalej na wschód nie sięgał. Kamczatka, mimo że jej mieszkańcy od roku 1991 mogą jeździć do Moskwy bez wewnętrznej wizy, z mentalnej mapy Federacji Rosyjskiej raczej wypada i chce tego czy nie, odgrywa narzuconą jej rolę końca świata albo dziwnych sowieckich zaświatów.

Zresztą nazywanie jej końcem świata już zdradza spojrzenie od strony kontynentu, z okien kibitki albo z okien Kremla, bo mieszkańcy Kamczatki – głównie Rosjanie, ale też Koriacy, Itielmieni i inni autochtoni – widzą siebie na odwrót: jako Rosji początek lub poranek. Śpiewają o tym od Wiktora Coja po Wasilija Lichotę, a na przedmieściach Pietropawłowska Kamczackiego, stolicy miejscowego Kraju, postawili pomnik niedźwiedzicy z niedźwiedziątkiem i krasną rybą w zębach (ryba ostatecznie wykonana jest z drewna i pomalowana czerwoną farbą, ponieważ jej poprzedniczki z brązu tajemniczo znikały z niedźwiedziej mordy), na którym widnieje napis: Tu zaczyna się Rosja. Turyści chętnie robią sobie zdjęcia...