Żywot człowieka autentycznego

autor zdjęcia: Andrzej Kossobudzki-Orłowski

źródło: Fotonova

Rok 1961. Młody, elegancki poseł Koła Znak na Sejm PRL

autor zdjęcia: Joanna Szczęsna

źródło: Fotonova

Rok 1977. Rzecznik uczestników głodówki w kościele św. Marcina w Warszawie (pośrodku, w dolnym rzędzie)

autor zdjęcia: Tomasz Kosiorowski

źródło: Fotonova

16 grudnia 1980 r. Odsłonięcie pomnika Poległych Stoczniowców

Droga Tadeusza Mazowieckiego od afirmacji socjalizmu do uznania systemu komunistycznego za moralnie nieprawomocny.

Tadeusz Mazowiecki odszedł, mogąc korzystać od kilkudziesięciu lat ze statusu prawdziwego autorytetu, nie tylko w swoim środowisku, ale szerzej – jeśli nie dla ogółu Polaków (co nie jest możliwe), to w każdym razie dla bardzo wielu, w tym także  dla wielu takich, którzy nie podzielali jego politycznych wyborów.

Jest to tym bardziej godne podkreślenia, że ten człowiek zaczynał działalność publiczną na pozycjach, które tego kompletnie nie zapowiadały – wręcz przeciwnie. Jeśli więc tak się stało, to znaczy, że przyszły premier wykonał ciężką pracę nad sobą, że – by użyć jednego z jego ulubionych słów kluczy – długo „przebijał się" do wypracowania własnego autentycznego stanowiska.

Tekst wspomnieniowy nie jest mową pogrzebową, w której podkreślamy tylko zasługi zmarłego. Taki tekst, jeśli chce naprawdę zdać sprawę z życia jego bohatera, nie może cofać się przed wątkami mało chwalebnymi.

W przypadku Tadeusza Mazowieckiego te wątki sytuują się na samym początku, niemal na progu dorosłości i wiążą się ściśle z jego przynależnością do PAX, organizacji postępowych katolików, założonej i kierowanej przez przedwojennego falangistę Bolesława Piaseckiego. Mazowiecki wstąpił do PAX w wieku 21 lat i bardzo szybko awansował, będąc m.in. zastępcą naczelnego redaktora „Słowa Powszechnego", a potem naczelnym redaktorem „Wrocławskiego Tygodnika...