Życie za jeden uśmiech

źródło: Corbis

Edward Munch „Chore dziecko” (1907). Bardzo cichy krzyk

autor zdjęcia: Tomasz Danilewicz

źródło: Rzeczpospolita

Dariusz Kuć ze zdjęciami swoich zmarłych podopiecznych

źródło: Bridgeman Art Library

Anioły w wizji Gustawa Doré. Tak chcemy widzieć odchodzących

Dziecko zaczyna wolniej oddychać. Inaczej patrzy. Ale zdarzają się fałszywe alarmy. Pielęgniarka, lekarz i rodzice są przekonani, że to już. Ktoś zapala świeczkę. A ono nie umiera. Dzieci robią takie niespodzianki.

Pamięta pan wszystkie dzieci?

No pewnie. Z imienia i nazwiska. Na tej ścianie wiszą ich portrety. Dwadzieścia siedem. Tyle pożegnaliśmy w ciągu czterech lat istnienia Białostockiego Hospicjum dla Dzieci. Od lewej: Paweł, Rafał, Damian... Tego grubaska Damiana strasznie lubiłem. Cierpiał na dwie choroby. Jedna to otyłość olbrzymia. Miał niepoha- mowaną potrzebę jedzenia. Ale nie od tego umarł. Gorsze było nadciśnienie płucne. Przyjmował viagrę – to nadciśnienie tym się między innymi leczy. Stan zdrowia się polepszył, wypisaliśmy go. Po pewnym czasie nastąpiło załamanie. Pojechał do szpitala i tam zmarł. Niedługo po tym, jak miał komunię.

A ta dziewczynka obok? Ma taką dorosłą twarz.

Madzia. Rzadki zespół genetyczny. Te dzieci zwykle żyją około roku. A ona uparła się, żeby żyć. I żyła 14 lat. Taka malutka. Ledwo chodziła przy balkoniku. Ostatniego dnia patrzyła na nas, po kolei, jakby szukała pomocy. Albo żeby zapamiętać. I tak zgasła.

Chłopiec obok Madzi?

Powiedział, że więcej nie będzie się leczył. Miał dość szpitali i chemii. Piętnastolatek. Jego rodzice uszanowali decyzję. Zabrali do domu. Zdjęcie zrobiono w dniu bierzmowania, stąd ten wielki krzyż na piersiach. Biskup przyjechał do domu.

Kto decyduje, że dalsze leczenie nie ma sensu?

Lekarz. Powinien powiedzieć rodzicom: dziecku nie da się już...