Raptularz ukraiński

źródło: Biblioteka Ossolineum

Chlubne dni Ossolineum: pamiątka przyłączenia do Zakładu Muzeum ks. Lubomirskich w roku 1823

źródło: PAP

Skrzynie z książkami „zwróconymi” przez Bibliotekę Akademii Nauk URSR wrocławskiemu już Ossolineum w 1946 roku. Ułamek przedwojennej kolekcji.

autor zdjęcia: Bartek Sadowski

źródło: Fotorzepa

Dr Adolf Juzwenko, współtwórca dzisiejszej renomy Zakładu Narodowego im. Ossolińskich

autor zdjęcia: Egbert Psalter

źródło: Rzeczpospolita

Karta z Kodeksu Gertrudy: u stóp Chrystusa po prawej autorka, po lewej jej syn, Jaropełk

autor zdjęcia: Piotr Guzik

źródło: Fotorzepa

Ukraina przeżywa dziś to, 
co było naszym doświadczeniem w XIX stuleciu.

Późno się dowiedziałam, że jedna z moich babek, z których żadnej nie pamiętam, bo odumarły mnie w dzieciństwie jeszcze pozbawionym pamięci – była Rusinką o panieńskim nazwisku Tarasowicz. Pochodziła z Gródka Jagiellońskiego, a zakończyła życie we Lwowie, gdzie przyszło na świat troje najmłodszych z dziewięciorga jej dzieci. Spolszczyła się przez małżeństwo z moim dziadkiem. Jako córka jednego syna z tej trójki lwowian urodziłam się w „zawsze wiernym" mieście.

Czytając książkę dalekiej ciotecznej babki, pisującej pod pseudonimem Wisława, „Gdy zagrzmiał złoty róg" – o obronie Lwowa przed Ukraińcami w listopadzie 1918 roku – nie wiedziałam, że mój przyszły ojciec stał wtedy na warcie w Parku Stryjskim, w jesiennym deszczu i ciężko się przeziębił, przemoczywszy jedyne, jakie posiadał, buty.

Pamiętam za to, jak na słowa: „jaka piękna serweta!". Mama zauważyła: „ale sinożółta". Nigdy jej nie spytałam, co znaczyło to ukraińsko-polskie określenie, nie zabrzmiało mi też negatywnie, a działo się to przed rokiem 1943, może nawet przed wojną.

Olesia

Znów późno, po kolejnych dziesięcioleciach, poznałam naprawdę osobę, która pamiętała dzień mojego urodzenia, zdenerwowanie ojca czekającego na wieści z kliniki przy...