![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Do braci Litwinów
bsobiście uważam, że to skandal, paradoks i absurd, na dodatek z kategorii fundamentalnych, że w ciągu 25 lat po obaleniu komunizmu nie umiemy porozumieć się na linii Warszawa–Wilno, podczas gdy, mimo przerażających faktów ze wspólnej przeszłości, udało nam się doprowadzić do pojednania polsko-niemieckiego i wejść na nową ścieżkę w relacjach polsko-ukraińskich.
Skąd to się bierze i o czym świadczy? Przecież po obu stronach wspólnej granicy za relacje między narodami odpowiadają ci sami ludzie. Ta sama klasa polityczna, która doskonale dogaduje się z Berlinem, Paryżem czy Brukselą, ale na tej jednej newralgicznej linii wykazuje się kompletną niemotą. Czy to jakiś paraliż? Krótkowzroczność? A może stereotypy, z których nie umiemy się uwolnić? Warszawa, wciąż przekonana o tym, że Wilnem powoduje karłowaty nacjonalizm, i Wilno, które postrzega Warszawę wyłącznie przez pryzmat polskiej buty i arogancji.
Jestem przekonany, że krytycyzm i posypanie głów popiołem jest konieczne po obu stronach granicy
Czyż nie najwyższy czas, żeby odciąć się od przesądów, zrozumieć, że jedziemy na tym samym geopolitycznym wózku i w najlepiej pojętym interesie obu państw i narodów jest symbioza? Symbioza między równoprawnymi partnerami? Dlaczego to wciąż niemożliwe? Dlaczego...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
