Tama dla sztucznej optymalizacji

źródło: materiały prasowe

Agnieszka Olesińska

Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania nie odbierze podatnikom prawa do takiego układania swoich spraw, aby towarzyszyło im jak najmniejsze obciążenie podatkowe – przekonuje Agnieszka Olesińska.

I.

Jednym z istotniejszych elementów założeń projektu nowej ordynacji podatkowej, przygotowanych przez Komisję Kodyfikacyjną Ogólnego Prawa Podatkowego, jest projekt wprowadzenia do polskiego systemu podatkowego klauzuli ogólnej przeciwko unikaniu opodatkowania. Regulacja ta ma na celu wyznaczenie granic pomiędzy dopuszczalną optymalizacją podatkową a unikaniem opodatkowania, zwanym niekiedy agresywnym planowaniem podatkowym, a zatem granicę pomiędzy tym, co dopuszczalne, a tym, co wykracza poza swobodę minimalizowania własnych obciążeń podatkowych. Granica ta wyznaczana jest w ten sposób, że prawo nie będzie odpowiadać na pytanie, co jest dopuszczalną optymalizacją podatkową, lecz za pomocą ogólnej klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania wskaże, co nią już nie jest. Hipoteza normy winna być tak skonstruowana, aby scharakteryzować i objąć wszelkie potencjalne przejawy zjawiska uznawanego przez ustawodawcę za „unikanie opodatkowania", a poza jej zakresem aby pozostały działania mieszczące się w sferze akceptowanego przez ustawodawcę planowania podatkowego.

Klauzula nie odbierze podatnikom prawa do takiego układania swoich spraw, aby towarzyszyło im jak najmniejsze obciążenie podatkowe. Prawo wyboru drogi najmniej opodatkowanej będzie się jednak kończyć tam, gdzie podatnik – powodowany wyłącznie chęcią minimalizacji obciążeń podatkowych – podejmie działania...