Zła droga Adama Bodnara

źródło: TVN 24

Wyrywanie przez Monikę Olejnik Przemysławowi Wiplerowi drastycznych zdjęć osób zamordowanych w Syrii jest świadectwem nostalgicznych ciągot do cenzury rodem z PRL – uważa autor

autor zdjęcia: Waldemar Kompała

źródło: Fotorzepa

Tomasz Pietryga

Argument o „mowie nienawiści" jest sprawdzonym instrumentem współczesnej inżynierii społecznej, który wykorzystuje się wobec mniejszości seksualnych czy – tak jak teraz – uchodźców 
– pisze publicysta „Rzeczpospolitej".

Lato 2014 r. Na murze śmietnika na jednym z białostockich osiedli ktoś namalował swastykę. Alarm podniosła „Gazeta Wyborcza". Sprawa trafia do prokuratury. Ta jednak umarza śledztwo, a do mediów wycieka wyrwany z kontekstu, wyjątkowo głupi fragment uzasadnienia decyzji: „swastyka to indyjski symbol szczęścia". Wybucha skandal. Grzmi „Wyborcza", grzmią ministrowie, o sprawie wypowiada się też premier. Zewsząd słychać zapowiedzi kontroli, zmian przepisów, lecą prokuratorskie głowy, a prokurator generalny zapowiada powołanie w podległych mu jednostkach specjalnych komórek ideologicznych, które wyczulą śledczych na sprawy związane z nietolerancją, nazizmem czy ksenofobią, bo ta niebezpiecznie szerzy się w Polsce.

Presja jest duża, widać, że puszka z farbą i pędzlem do zamalowania napisu to zdecydowanie za mało. W prokuraturach zaczyna się liczenie spraw z mową nienawiści. Jest nerwowo. Te odłożone na półkę jako mniej ważne trzeba szybko odgrzebać. Te dotyczące zabójstw czy gwałtów mogą poczekać. Stawka jest wysoka, każde przeoczenie może słono kosztować, nawet utratę stanowiska. Białystok straszy.

W Prokuraturze Generalnej sprawozdawczość również pracuje pełną parą. Aż w końcu... klapa. Medialnej tezy o fali rasizmu i ksenofobii statystycznie nie udaje się uzasadnić. Zebrane we wszystkich prokuraturach dane nie chcą...