Mierzenie krzywdy bliskich ofiar wypadków komunikacyjnych

autor zdjęcia: Michał Walczak

źródło: Fotorzepa

Zadośćuczynienie powinno być dodatkowym roszczeniem obok odszkodowania za wypadek.

OC | Pozwy o zadośćuczynienie są tak formułowane, by sąd nie wątpił w słuszność i wysokość roszczenia

I. Geneza normy prawnej art. 446 § 4 k.c.

Nadchodzi dziesięciolecie wprowadzenia do kodeksu cywilnego art. 446 § 4 jako normy prawnej pozwalającej na wypłacanie kwot pieniężnych tytułem zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. Z reguły jest skutkiem wypadku komunikacyjnego, a sprawcę zastępuje ubezpieczyciel z OC. Przepis ten wszedł do systemu prawnego 3 sierpnia 2008 r. (art. 1 pkt 3 ustawy z 30 maja 2008 DzU nr 116, poz. 731). Obszerne uzasadnienie projektu ustawy wprowadzającej pozwala poznać cele, jakie przyświecały ustawodawcy. Za niewystarczającą uznano ochronę z art. 446 § 3 k.c., który przewiduje wypłatę odszkodowania dla członków najbliższej rodziny zmarłego, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej.

Podniesiono przy tym, że skoro istnieje możliwość zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych wskazanych w art. 23 k.c. (art. 24 w zw. z art. 448 k.c.), „tym bardziej taka możliwość powinna istnieć w przypadku śmierci osoby bliskiej, co w sposób istotny narusza sferę psychicznych odczuć jednostki". Takie rozwiązanie oznacza przywrócenie instytucji znanej przedwojennemu kodeksowi zobowiązań (k.z.), którą zastąpiło unormowanie art. 446 § 3 k.c. Według art. 166 k.z. sąd mógł przyznać najbliższym członkom rodziny poszkodowanego, którego śmierć nastąpiła wskutek uszkodzenia ciała...