Śladami Mojżesza

źródło: Wikipedia

biblia | Trudno widzieć go inaczej, niż chce tradycja. Godny starzec z wysokim czołem i orlim nosem. Z laską w ręku. Wysoki, dumny, dostojny. Mojżesz – prawodawca i pośrednik między Wiekuistym a Narodem Wybranym. Bogusław Chrabota

Właściwie nie wiadomo, dlaczego Wiekuisty (tak się kazał nazywać) wybrał właśnie jego. Utarło się sądzić, że Mojżesz był naznaczony od początku, że już owa łódka z sitowia, którą matka przyszłego przewodnika spuściła na spokojne wody Nilu, była zapowiedzią jego szczególnego losu, a fakt, że egipska księżniczka wyłowiła dziecko i przyjęła je na wychowanie, był tylko potwierdzeniem wyjątkowości przeznaczenia. A to błąd!

Bez większego ryzyka można bowiem założyć, że w Egipcie faraonów, gdzie nie było zapewne wielu ochronek, kraj zaś dysponował tylko jednym, szerokim i mokrym szlakiem komunikacyjnym, puszczanie z falami Nilu niechcianych dzieci było praktyką dość powszechną. Łaskawa rzeka niosła porzucone potomstwo w ręce bezdzietnych fellachów albo wprost w paszcze (wtedy przestawała być łaskawa) zgłodniałych krokodyli lub hipopotamów. Rodzice, choć pewnie częściej samotna matka, mogli po spuszczeniu dziecka na fale rzeki odmówić krótką modlitwę do bóstw i wrócić do domu ze spokojnym przekonaniem, że oto oddali dziecko w ręce opatrzności. Sprawa przestawała w ten sposób być ludzką i stawała się boską. Wątek ów pojawia się w egipskiej mitologii i z niej zapewne przeniósł się do Księgi Wyjścia.

Oto więc płynie z falami Nilu przyszły prawodawca. Boski polemista. Kazuista, który narzuci prawo krępujące życie swego narodu...