Nigdy się nie dowiem, jak umarł mój ojciec

źródło: Forum

Hisham Matar | W Libii jest tak ciężko, że ludzie zaczynają wątpić w samych siebie 
i w możliwości społeczeństwa. Ale przecież nikt na świecie nie zasługuje na to, 
by tak żyć, w każdym kraju ludzie zasługują na godność, sprawiedliwość. 
A nie na strach i ciągłe upokorzenie.

PM: Jest pan jedynym pisarzem, którego książki o Libii są czytane na świecie. Czy czuje się pan odpowiedzialny za kształtowanie wizerunku tego kraju?

Nie. Czuję się odpowiedzialny za swoją pracę. Jestem trochę ostrożny, gdy słyszę o nakładaniu na barki artysty odpowiedzialności za wizerunek czegoś. To nie jest kwestia polityczna czy moralna, ale literacka.

W pisaniu o Libii nie ma pan konkurentów. A pana związki z tym krajem są wyjątkowo osobiste. Jest pan synem polityka – ofiary prześladowań reżimu Muammara Kaddafiego. Czy sposób, w jaki media mówią o Libii, jest panu bliski, może czuje pan, że jakoś pan wpłynął na ten przekaz?

Trudno ocenić, bo prawie nie ma takiego przekazu. W wielu krajach triumfuje prowincjonalizm. W Wielkiej Brytanii, gdzie mieszkam, ludzie nie wiedzą prawie nic o Libii, Jemenie czy Polsce. Ludzie na Zachodzie, pozwolę sobie na uogólnienie, patrzą na Libię jak na miejsce odległe i pogrążone w chaosie.

Nie tak to chyba powinno wyglądać siedem lat po rewolucji. To był czas nadziei. Co zostało w Libii z rewolucyjnego nastroju z początku 2011 roku?

Teraz jest moment prawdziwej rozpaczy. Dla większości ludzi w Libii życie codzienne jest skomplikowane, niebezpieczne. Nie wiedzą, czy będzie prąd, czy jest po co iść do bankomatu, bo może nie będzie tam pieniędzy, czy da się przejechać drogą....