Mennice książęce i królewskie

źródło: Wikimedia

źródło: POLONA

Widok Mennicy Królewskiej w Warszawie, ok. 1827 r.

Bicie własnej monety przez władcę świadczyło o jego potędze i zamożności, nie dziwi więc, że już pierwsi Piastowie zadbali o posiadanie mennic. Ale do „złotego” droga była jeszcze daleka

W czasach pogańskich na terenach dzisiejszej Polski pieniądze nie stanowiły podstawowego środka płatniczego. W transakcjach handlowych wykorzystywano m.in. srebrne blaszki, biżuterię, a nawet sztabki z żelaza i brązu. Tzw. płacidła miały wówczas wartość umowną, a w ramach zapłaty oferowano także zboże, miód, tkaniny, skóry zwierzęce (stąd np. „1 kuna" jako określenie jednostki płatniczej do dziś obowiązuje w Chorwacji). W Polsce, nim władzę objął Mieszko I, za sprawą prężnie rozwijającego się handlu w obiegu znajdowało się wiele monet, ale były to pieniądze spoza naszych granic. Do niedawna historycy przyjmowali, że Mieszko I bił własne denary. Tak pisał jeszcze Zygmunt Gloger w „Encyklopedii staropolskiej" (Warszawa, 1900–1903): „Pierwsze pieniądze polskie zaczął bić ze srebra Mieszko I, po przyjęciu z narodem wiary chrześcijańskiej". Obecnie naukowcy skłaniają się ku przypuszczeniu, że monety z inskrypcją „MISICO" pochodzą z czasów Mieszka II, a zatem są o kilkadziesiąt lat późniejsze.

Polityka mennicza Piastów

Nie ma wątpliwości, że własne denary nakazał bić Bolesław Chrobry. Wykorzystywał do tego mennice w Gnieźnie, Krakowie, Poznaniu, a nawet w czeskiej Pradze (po zdobyciu tego kraju w 1002 r.). Wybitny polski historyk i numizmatyk Marian Gumowski w „Monetach polskich" (Warszawa, 1924) podkreślał, że w czasach „Bolesława Chrobrego...