Jak dawniej bito monety

źródło: Wikimedia

Średniowieczny warsztat menniczy

źródło: Wikimedia

Jedną parą stempli wybijano do 10 tys. monet

Pracownicy mennicy musieli wykazać się nie tylko poczuciem odpowiedzialności i uczciwością, ale też nie lada umiejętnościami

Średniowieczna mennica zazwyczaj składała się z zespołu budynków, zwykle wzniesionych w granicach dużego grodu czy miasta i w miejscu dobrze chronionym – ze względu na zgromadzony w warsztatach cenny kruszec przeznaczony na monety. W poszczególnych budynkach przechowywano także narzędzia służące do przetopu kruszcu, formowania krążków (ewentualnie innego kształtu) i obrabiania ich. Warto przy tym zaznaczyć, że w zależności od swej wielkości i znaczenia mennica mogła posiadać jeden lub więcej tzw. warsztatów menniczych, z których każdy był samowystarczalny w trakcie procesu bicia monet. Obok zwykłych pieniędzy wytwarzano w takich miejscach monety okolicznościowe, pamiątkowe medale i żelazne stemple mennicze.

Podział obowiązków w mennicy

Zarówno w średniowiecznej Polsce, jak i w dobie Jagiellonów, a następnie w czasach królów elekcyjnych pracą mennicy kierował mincmistrz, który był także często jej dzierżawcą wybranym przez księcia lub króla. Odpowiadał za rzeczywistą zawartość kruszcu w monecie, a także za jej ostateczny wygląd – pełnił więc rolę nadzorcy. Do pomocy miał nawet do kilkudziesięciu mincerzy, którzy zajmowali się poszczególnymi etapami wyrobu monet, takimi jak: oczyszczanie metalu, odlewanie blach, wybijanie bądź wycinanie krążków (czasem też oklepywanie ich krawędzi młotkiem), wreszcie...