Luka planistyczna to istotne obciążenie

Obszar, dla którego obowiązywał w przeszłości plan miejscowy wygasły z mocy prawa, nie może być traktowany jak teren, którego przeznaczenie 
nie zostało w ogóle formalnie ustalone.

Określenie wartości rynkowej nieruchomości może nastąpić w sposób prawidłowy wyłącznie w przypadku uprzedniego rzetelnego ustalenia jej przeznaczenia. Przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami były w tym zakresie rozbieżnie interpretowane przez sądy powszechne, szczególnie w przypadku powstania tzw. luk planistycznych, co wymagało ujednolicenia judykatury przez Sąd Najwyższy.

Norma prawna regulująca zasady ustalania przeznaczenia nieruchomości na potrzeby oszacowania jej wartości rynkowej została zakodowana przede wszystkim w przepisie art. 154 ust. 2 i 3 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (dalej: u.g.n.). Stanowi on, iż rzeczoznawca majątkowy w pierwszej kolejności zobowiązany jest uwzględnić postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej: plan miejscowy), a dopiero w jego braku zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (dalej: studium) lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ostatecznie zaś faktyczny sposób użytkowania nieruchomości.

Sytuacja niepożądana

Przytoczone zasady wydają się być stosunkowo jasne, jednak w praktyce orzeczniczej sądów powszechnych przepis bywa interpretowany rozbieżnie, a sposób postępowania rzeczoznawców majątkowych także nie jest jednolity. Istotne problemy powstają, gdy dla danego obszaru nie został uchwalony...