Zakłócenie miru domowego

Jak stanowi art. 193 k.k., kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Przepis ten doczekał się licznych wypowiedzi w judykaturze, ale nadal jego stosowanie budzi wątpliwości (lub zastrzeżenia).

Charakteryzując ogólnie wskazaną regulację, zauważano, że dobrem chronionym przez normę z art. 193 k.k. jest „mir domowy", a stronę przedmiotową występku wyczerpuje każde zachowanie sprawcy polegające na przedostaniu się do miejsca określonego w tym przepisie (cudzego domu, mieszkania, lokalu...) wbrew wyraźnej lub dorozumianej woli gospodarza, a ustawową ochronę nienaruszalności mieszkania zapewniała w przeszłości i zapewnia nadal Konstytucja RP (postanowienie SN z 14 sierpnia 2001 r., sygn. akt V KKN 338/98, LEX nr 52067).

Jednym z zasadniczych elementów jest zagadnienie „wdarcia" się do obiektu, który dla sprawcy ma stanowić mienie „cudze" (postanowienie SN z 3 lutego 2011 r., sygn. akt V KK 415/10, orzecznictwo SN dostępne na www.sn.pl poza wyraźnie wskazanymi źródłami).

Uszczegółowiając, w orzecznictwie wykłada się, że tak opisane znamiona przestępstwa z art. 193 k.k. może wypełnić jedynie sprawca, któremu nie przysługuje, na mocy przepisów lub istniejących...