Umowa pożyczki nie może prowadzić do nadmiernego wzbogacenia się pożyczkodawcy

Aneta Fornalik W swojej argumentacji Sąd Najwyższy wskazał, że celem wprowadzenia ograniczeń wynikających z art. 359 § 21 kodeksu cywilnego była bezspornie ochrona dłużnika przed obciążeniem go zbyt wysokimi odsetkami.

Sąd Najwyższy – Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych 13 maja 2020 r. wydała wyrok (sygn. I NSNc 28/19). Rozstrzygnięcie zostało wydane po rozpoznaniu skargi nadzwyczajnej prokuratora generalnego od nakazu zapłaty wydanego przez jeden z sądów rejonowych w 2007 r. Skutkiem było uchylenie nakazu zapłaty i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

Ustalenia umowne

W sprawie, która swój finał znalazła w Sądzie Najwyższym, pani X w lipcu 2006 r. zawarła z przedsiębiorcą panem Y umowę pożyczki na kwotę 4455 zł. Strony uzgodniły, że zwrot pożyczki nastąpi za miesiąc wraz z zapłatą umówionych odsetek w kwocie łącznie 84,46 zł. W umowie zastrzeżono także, że w przypadku niespłacenia pożyczki w ustalonym terminie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek karnych w wysokości 30 proc. za każdy rozpoczęty miesiąc zwłoki (tj. 360 proc. w skali roku).

Pożyczka nie została zwrócona, a pożyczkodawca dokonał przelewu wierzytelności na rzecz przedsiębiorcy – pana Z. Sprawa trafiła do sądu, który zasądził od pani X na rzecz pana Z kwotę pożyczki (4455 zł), kwotę skapitalizowanych odsetek umownych (84,46 zł), a nadto kwotę odsetek karnych za zwłokę za okres prawie sześciu miesięcy (7997,03 zł). Z nakazu zapłaty wynikał także obowiązek zapłaty odsetek w wysokości 30 proc. w skali miesiąca od 26 lutego 2007 r. do dnia zapłaty....