Czy król jeszcze powróci

źródło: materiały prasowe

BOGUSŁAW CHRABOTA Czy we współczesnej Polsce jest wyobrażalny monarcha? Ciężka sprawa. Lud, któremu odebrano by prawo głosowania, mógłby mieć jakieś atawistyczne poczucie straty. Choć z drugiej strony, gdyby np. syn prostego hurtownika AGD miał perspektywę zostania lordem? Czyż to nie piękna perspektywa?

Z czterdziestu sześciu państw przeoranej przez rewolucje, wojny i totalitaryzmy Europy aż jedenaście to monarchie. Zwykle konstytucyjne, choć przynajmniej dwie można uznać za bliższe ideału samodzielnej władzy pomazańca bożego. Pierwsza to Watykan, czyli Stato della Città del Vaticano, monarchia elekcyjna, w której pełnię władzy sprawuje papież. W Liechtensteinie, maleńkim, za to nieprzyzwoicie bogatym państewku w Alpach, szerokie uprawnienia panującemu księciu przyznali w referendum sami mieszkańcy niezainteresowani jakoś nadmiernie wybujałą demokracją. Wystarczy im niezły standard życia, pełnia statusu obywatela i prawo do wypasu owiec w ogrodach nawet kilkaset metrów od centrum miasta Vaduz, stolicy księstwa.

Reszta, czyli dziewięć monarchii, ma charakter konstytucyjny i są to zwykle tradycyjne i dojrzałe demokracje, odpowiedzialne za znaczny procent europejskiego PKB, z Wielką Brytanią, Holandią czy Szwecją na czele. Niektóre, jak Luksemburg, są fantastycznie rozwijającymi się globalnymi hubami gospodarczymi, inne – jak Monaco – zawyżają światowy wskaźnik spożycia szampana i połykania ostryg, gromadzą światowe zasoby kapitału czy przyznają za grubą kasę obywatelstwo milionerom i sportowcom, najczęściej w jednej osobie.

Kiedy się spyta ich mieszkańców, czy nie czują się aby nieco anachronicznie, że w świecie totalnej globalizacji muszą na ścianie wieszać portret królowej bądź...