Ryzykowna gra wokół Funduszu Odbudowy

W grze ratyfikacyjnej stawka jest znacznie wyższa niż tylko wydatkowanie pieniędzy z Krajowego Planu Odbudowy albo realizacja reform. Jest nią wizja przyszłości Europy.

Opublikowany 19 kwietnia w „Rzeczpospolitej" tekst prof. Andrzeja Wojtyny pt. „Ekonomia polityczna ratyfikacji Funduszu Odbudowy" zainspirował mnie do analizy politycznych manewrów wokół Funduszu, ale z zupełnie innej perspektywy, a mianowicie obiektywnej trudności powiązania dwóch procesów: ratyfikacji z uzgadnianiem Krajowego Planu Odbudowy (KPO).

Warunki przy

różnych stolikach

Mamy tu do czynienia z różnorakimi grami „warunkowości" przy różnych stolikach. Gra w warunkowość jest nowa, a jej reguły są inne w Brukseli niż w Warszawie. W Brukseli po latach uzgodnień wzmocniono zasady warunkowości, które najprościej można opisać jako zgodę na finansowanie projektów krajowych ze środków UE pod warunkiem przestrzegania wartości traktatowych, a także realizowania reform zgodnych z unijnymi politykami i rekomendacjami. Nie ma jednak żadnego prostego przeniesienia tych zasad z poziomu europejskiego na krajowy.

Przykładem jest Fundusz Odbudowy. Obecnie trwa proces ratyfikacji decyzji Rady UE o zasobach własnych Unii, a także praca nad KPO, czyli Krajowym Plan Odbudowy, który nie stanie się dokumentem w randze ustawy. Nie ma jednak żadnego związku prawnego między częścią dochodową, której dotyczy ratyfikacja, a częścią wydatkową. Oczywiście pod warunkiem, że...