Jak nauczyliśmy maszyny liczyć i myśleć za nas? Część 7: Historia rozwoju pamięci komputerowych

źródło: Daderot

W 1950 r. komputer Whirlwind I został stworzony przez zespół naukowców Massachusetts Institute of Technology

W poprzednim odcinku tego cyklu pisałem o rozwoju komputerów klasy PC, wspominając przy okazji, jak kolejne generacje tych maszyn wykorzystywały coraz silniejsze mikroprocesory. Dzisiaj zajmę się drugim czynnikiem wyznaczającym siłę komputera – pamięcią.

Od momentu, kiedy do obliczeń postanowiono zaprzęgnąć elektronikę, twórców komputerów nękał problem, jak zapisywać częściowe wynik obliczeń. Dane do obliczeń można było wysłać do elektronicznego procesora z kart perforowanych albo z papierowej taśmy dziurkowanej. Wynik końcowy drukowało się na dalekopisie, drukarce wierszowej lub elektrycznej maszynie do pisania. Ale w każdych niebanalnych obliczeniach powstają wyniki pośrednie, które trzeba zapamiętać do dalszych obliczeń. Jeśli chcemy się dowiedzieć, ile to jest 3·(2+8), to trzeba najpierw dodać 2 do 8, zapamiętać wynik i pomnożyć go przez 3. Przykład jest trywialny, ale pokazuje, że pamięć jest w komputerze niezbędnie potrzebna. Jak już ta pamięć jest, to można jej użyć do wielu celów, na przykład także do przechowywania programów, ale jak jej nie ma, to samodzielna praca komputera jest niemożliwa.

Pierwsze pamięci na przekaźnikach

Gdy powstały pierwsze komputery elektromechaniczne, można było zapamiętywać informację na przekaźnikach. Przekaźnik to taki mały elektromagnes. Jak płynie w nim prąd, to przyciąga on żelazną zworę, która łączy styki w innym obwodzie. W ten sposób przepływ prądu w uzwojeniu przekaźnika decyduje o tym, czy w tym drugim obwodzie przepływ prądu jest możliwy czy nie.

Pamięć składała się z wielu takich przekaźników. Jedne miały zworę przyciągniętą,...