„Przysługa” Spartakusa

autor zdjęcia: Jan Morek

źródło: Forum

Wojciech Fibak podczas meczu Polska–RFN o Puchar Davisa rozgrywanego na kortach Wojskowego Klubu Sportowego Legia 22–24 kwietnia 1977 r.

autor zdjęcia: Zbigniew Matuszewski

źródło: PAP

Wojciech Fibak podczas meczu z Björnem Borgiem w spotkaniu Polska–Szwecja. Warszawa, 5 maja 1975 r

W drugiej połowie lat 70. XX w. Polska jest sportową potęgą. Na igrzyskach w Montrealu w 1976 r. zajmujemy szóste miejsce w klasyfikacji medalowej. Jesteśmy mocarzami w męskich grach zespołowych, mamy świetnych lekkoatletów, polska szkoła boksu w dalszym ciągu święci triumfy. No i mamy tenisistę światowego formatu.

Wojciech Fibak: odkąd w roku 1970 pojawił się w juniorskich turniejach wielkoszlemowych w Paryżu i Londynie (w jednym i drugim zagrał w ćwierćfinale), postrzegany jest jako nieprzeciętny talent. Każdy talent wymaga jednak odpowiednich warunków do rozwoju, a w Polsce nie jest pod tym względem najlepiej (np. zimą Fibak musi jeździć na treningi z rodzinnego Poznania aż do Warszawy). Fachowej siły trenerskiej też jest u nas jak na lekarstwo, a że nasze władze nawet nie rozważają propozycji amerykańskich szkół tenisa, które chciałyby oszlifować polski diament, kariera Fibaka rozwija się dość wolno. Co prawda w roku 1973 wygrywa nieoficjalne mistrzostwa Europy do lat 21 w Mediolanie, jednak aspiracje ma znacznie wyższe – jego marzeniem jest gra z najlepszymi.

W 1974 r. stawia wszystko na jedną kartę. Przerywa studia prawnicze i z nieco ponad stu dolarami w kieszeni jedzie do Hiszpanii, aby wziąć udział w kwalifikacjach do turniejów zawodowych. Ryzyko się opłaca. W Barcelonie, po przejściu eliminacji, wygrywa z legendarnym Arthurem Ashe'em. Daje to ogromny splendor, a i jego portfel staje się nieco zasobniejszy. Nie na tyle jednak, aby starczyło na wyjazd na turniej do Teheranu. Z pomocą przychodzi wtedy Björn Borg. Pożycza Fibakowi pieniądze na przelot do Iranu i udziela...