Dlaczego trzeba być chrześcijaninem

Nasza XXI-wieczna cywilizacja jest dziś zagrożona i zmierza do katastrofy, choć na pozór kwitnie i zapewnia dobrobyt rzeszy ludzi. Czeka nas w zasięgu życia już następnych pokoleń straszliwa próba nie tylko siły przetrwania, ale nade wszystko wartości, nadziei i wspólnoty.

Jak w ogóle można być chrześcijaninem? Teraz, gdy wylazła spod sutanny tak długo skrywana pedofilia? Bo o chciwości i zurzędniczeniu kleru, jego zrośnięciu z władzą już od dawna wiadomo. Jak można być chrześcijaninem w XXI wieku, gdy każdy widzi, jak wiara gwałci rozum, a jej dogmatów i świętych ksiąg nie da się pogodzić ani z demokracją, ani z nauką? Gdy rozlewa się po świecie laicyzacja, bo ludzie mają już tego dosyć i pragną nareszcie być wolni?

Co innego, gdybym pisał: „dlaczego nie jestem...?". Tutaj tradycja jest długa i szacowna: najpierw Bertrand Russell narobił hałasu jeszcze w międzywojniu swoim wykładem, potem publikowanym jako esej utrzymany nieco w duchu XIX-wiecznego bezbożnictwa. Potem ten sam tytuł powtórzył w 2011 r. w USA Richard Carrier. No i oczywiście niedawno przetłumaczona na polski książka „Dlaczego nie mogę być chrześcijaninem, a tym bardziej katolikiem?" włoskiego matematyka Piergiorgia Odifreddiego, z którym w osobnej publikacji uznał za stosowne podjąć uprzejmą polemikę sam papież-emeryt Benedykt XVI. No i po drodze Dawkins, Hitchens i cała obfita w kolejne książki dawkinsjada „nowego ateizmu". Więc może lepiej położyć uszy po sobie i zamilczeć?

Nie, powtarzam raz jeszcze: trzeba być chrześcijaninem właśnie dzisiaj! Trzeba, wcale nie dlatego, że Dostojewski napisał: „jeśli Boga nie ma, to wszystko wolno". Albo jak wcześniej wywodził Wolter:...