Opowiadanie Jana Maciejewskiego. Podróż na Wschód

źródło: EAST NEWS

Bruno Jasieński (1901–1938), ok. 1930 r.

Jasieński przedarł się przez las, za którym rozpoczynała się sięgająca aż po horyzont tafla zamarzniętego jeziora. To na nim wszystko miało się rozstrzygnąć.

Jest to opowieść o ostatnich chwilach życia Brunona Jasieńskiego, polskiego poety żyjącego w pierwszych dekadach XX wieku. Przed wyjazdem z kraju zażądał od swoich rodaków natychmiastowej futuryzacji życia, nakłaniał masy do odważnego wdzierania się w jutro, stanowczego odrzucenia wszystkiego, co było. We Francji poczuł obrzydzenie do Zachodu, stwierdził, że nie ma on przed sobą żadnej przyszłości. Nawrócił się więc z futuryzmu na komunizm i wyjechał do sowieckiej Rosji. Tam trafił na „dwór" ludowego komisarza spraw wewnętrznych Gienricha Grigorjewicza Jagody i na pewien czas stał się poetą spełnionym. Aż do chwili, gdy jego mecenas został usunięty, a jemu przyszło podzielić ten sam los.

Historię tę opowiedział w piosence „Epitafium dla Brunona Jasieńskiego" Jacek Kaczmarski. Powielił popularną jeszcze do niedawna legendę, jakoby poeta został wywieziony na Syberię, gdzie zaginął o nim wszelki słuch. Dziś wiemy już, że Jasieński został zastrzelony strzałem w tył głowy jeszcze w europejskiej części Rosji. Niemniej, postanowiłem powielić „legendarną" wersję ostatniej drogi poety. Ale dlaczego w ogóle on?

Jest w tej postaci ogień, który zapłonął na zupełnie nieodpowiednich ołtarzach. W efekcie Jasieński stał się niepodważalnym łotrem, ale przy tym łotrem autentycznie gorliwym. Dla takich zaś tli się wciąż nadzieja, która zgasła dla wszystkich oscylujących w...