Zagubiona w reformach

Sprawiedliwości ani nie widać, ani się o niej nie mówi.

Kilka lat temu, podczas rozprawy apelacyjnej (gdy jeszcze były składy trzyosobowe), sędzia przewodnicząca zapewniła strony, że sąd jest po szczegółowym omówieniu sprawy. Sędzia referent przedstawiła szczegółowo stan faktyczny i zarzuty apelacyjne, po czym zapytała, czy pełnomocnicy życzą sobie referatu. Na takie dictum mało kto zdecyduje się odpowiedzieć: tak. Sugestia była zbyt wyraźna. Gdy pełnomocnicy grzecznie ją zaakceptowali, przewodnicząca krótko stwierdziła, że skoro apelację wniosła tylko strona powodowa, oddaje głos jej pełnomocniczce. W tym momencie pełnomocnik pozwanego, jak mi potem opowiadał, pomyślał, patrząc na przeciwniczkę: „ale fajnie, że to ty będziesz musiała jej powiedzieć, że apelacje są z obu stron”. Gdyby omówienie sprawy rzeczywiście było, od referentki dowiedziałaby się, że są dwie apelacje. Co się działo potem, pozostawiam wyobraźni czytelników.

Przykłady można mnożyć

W innej sprawie sędzia, która dzięki reformom procedury cywilnej orzekała w sprawie apelacji jednoosobowo (czyli nie było nikogo, kto mógłby jej zwrócić uwagę), przegapiła zmianę stanu prawnego przed 17 laty i oddaliła wszystkie zarzuty apelacji. Wyrok – na miliony – zmieniła, powołując się z urzędu na błąd w stosowaniu prawa materialnego (sąd nie jest związany apelacją). W uzasadnieniu na siedmiu stronach obszernie przeanalizowała dwie linie orzecznicze...