Podwójne standardy światowych decyzji

Transfery danych z UE do Rosji powinny podlegać tym samym ograniczeniom co te do USA. Tak jednak nie jest.

W globalnym świecie dane osobowe to część światowego krwiobiegu gospodarki – krążą między krajami i kontynentami 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, 365 dni w roku. Gospodarka światowa nie może funkcjonować bez tych przepływów danych – i nie mam na myśli wyłącznie, że ktoś poleci na wakacje do Egiptu, a ktoś inny kupi coś w sklepie internetowym w Chinach. Bez międzynarodowych transferów danych zapewne przestałyby działać nasze telefony i komputery, stracilibyśmy możliwość korzystania z popularnych serwisów społecznościowych, a biznes musiałby się pożegnać ze swymi danymi trzymanymi „w chmurze”, czyli najczęściej właśnie w infrastrukturze opartej na transferach danych.

Przyjmując w latach 90. dyrektywę 95/46 o ochronie danych osobowych, Unia Europejska postanowiła ograniczyć ich międzynarodowe przekazywanie. Założenie było proste: tworzymy w Europie wspólną przestrzeń prawną dla ochrony tych danych, więc przekazywanie ich z Europy (techniczne rzecz ujmując z Europejskiego Obszaru Gospodarczego, EOG) do innych państw powinno być dopuszczalne tylko wtedy, gdy te inne państwa chronią u siebie dane osobowe tak, jak my chronimy je w Unii.

Ten sam model został powtórzony w RODO. Problem polegał jednak na tym, że między 1995 a 2016 r. wiele się zmieniło. Pojawiło się bowiem dwóch graczy, którzy sprawili, że międzynarodowe transfery danych nigdy już nie...