Prawo Sfinksa

Dlaczego prokonsumenckie podejście sądów nie zapewnia ochrony przewidzianej w Dyrektywie 93/13.

Podstawą ochrony kredytobiorców walutowych stało się unieważnianie zawartych przez nich kredytów. Kredytobiorcy nazywani „frankowiczami” mają swoją stronę w Wikipedii, gdzie opisano ich problemy, stowarzyszenia, a nawet obietnice niedotrzymane przez polityków. Problem frankowy zamienia się w kryzys frankowy, pozwy zalewają sądy i zagrażają nie tylko bankom. Kiedy 3 października 2019 r. wyrokiem TSUE w sprawie państwa Dziubaków C-260/18 doszło do przełomu – ruszył przemysł kopiowania pozwów według wskazówek Trybunału.

Zwycięska formuła znajduje naśladowców, co powinno skłonić do refleksji banki, a ustawodawcę do działania. Tak się jednak nie dzieje, bo wskazówki TSUE są w istocie przypadkowe i tylko pretekstem prowadzą do sukcesu niektórych kredytobiorców. Zapisy pozwalające jednostronnie ustalać kurs wymiany (spread) są wadliwe, ale nie stanowią o istocie abuzywności kredytów walutowych.

Problem przedstawiony TSUE w sprawie 520/21 został rozwiązany przed zadaniem pytania

Istotą sprawy przedstawionej TSUE jest problem tzw. spreadu, rozwiązany jeszcze przed postawieniem pytania Trybunałowi, ustawą z 29 lipca 2011 r. (DzU 2011.165.984) o zmianie prawa bankowego, oraz w art. 358 § 2 k.c. po nowelizacji obowiązującej od 9 stycznia 2009 r. Po zmianie art. 69 prawa bankowego (weszła w życie 26 sierpnia 2011 r.) kredyty...