Transgraniczna praca zdalna z ułatwieniami

Od lipca br. osoba pracująca zdalnie z innego kraju może nadal podlegać pod system ubezpieczeń społecznych państwa, gdzie siedzibę ma pracodawca. Do 30 czerwca 2024 r. może też uzyskać na to zgodę za okres do 12 miesięcy wstecz.

Po wybuchu pandemii Covid-19 coraz większa liczba pracowników rozpoczęła pracę w formie zdalnej. Kiedy szczyt pandemii ustąpił, pracownicy transgraniczni w dalszym ciągu chętnie korzystali z tej możliwości.

Główną cechą transgranicznej pracy zdalnej – zwanej inaczej telepracą – jest to, że pracownik może wykonywać swoją pracę z dowolnego miejsca w Europie, a zatem jest ona całkowicie niezależna od lokalizacji. To odróżnia pracę zdalną od pracy wymagającej wykonywania jej w określonym miejscu. Możliwość połączenia z infrastrukturą firmy poprzez łącze cyfrowe umożliwiające wykonywanie pracy zdalnej stanowi integralną część jej definicji.

Ponadto w ramach rzeczywistości postpandemicznej zrodził się koncept tzw. workation, a zatem urlopu wypoczynkowego, w trakcie którego pracownik zdalnie wykonuje swoją pracę zawodową z innego kraju Unii Europejskiej niż kraj siedziby pracodawcy.

Tak wykonywana transgraniczna praca zdalna często powodowała komplikację w zakresie zabezpieczenia społecznego.

Dotychczasowa rzeczywistość prawna

Właściwe przepisy w zakresie zabezpieczenia społecznego wywodzą się z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Podstawową zasadą koordynacji zabezpieczenia społecznego na terytorium UE jest zasada podlegania pod...