Piecza nad konsumentem w sprawach frankowych

Nadużywanie art. 455 k.c. – należności nie powstają poprzez wezwanie do zapłaty, a odsetki frankowe negatywnie testują ochronę konsumentów.

W praktyce sądowej jednym z najczęściej przywoływanych przepisów jest art. 455 kodeksu cywilnego. Osoba uważająca się za wierzyciela kieruje wezwanie do osoby, którą uważa za dłużnika, podając powód, kwotę i termin oczekiwanej zapłaty. Treść takiego oświadczenia jest jednostronna i ma charakter stanowczy. Praktyka daleko odeszła od oryginału, stąd trzeba przypomnieć dosłowną treść przepisu kodeksu cywilnego:

„Art. 455. Jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania”.

O terminach jest w art. 110–116 k.c., a istotne cechy regulacji w art. 455 k.c. to:

1) warunkiem stosowania jest brak oznaczenia terminu w umowie lub w odpowiednim akcie prawnym,

2) pierwszeństwo ma termin z natury zobowiązania,

3) brak upoważnienia do wskazania daty, ale można wzywać do świadczenia niezwłocznie.

∑ Ad. 1. Trzeba jednak odnotować, że brak daty lub terminu w umowie nie musi oznaczać braku terminów umownych. Kiedy umowa przewiduje terminy pośrednie, jak np. 14 dni od zgłoszenia jakiegoś zdarzenia – wówczas podstawą wezwania jest umowa, a nie art. 455 k.c. Jeżeli rodzaj zdarzenia i geneza czynności np. reklamacyjnych są określone w umowie – to zgodnie z art. 455 k.c. nie powinno się stosować art. 455 k.c.! Dopiero wyłączenie...