W Mińsku nie ma już z kim rozmawiać

autor zdjęcia: Alexandr Demyanchuk/SPUTNIK/AFP

źródło: Rzeczpospolita

– Koniec końców władza to dla Aleksandra Łukaszenki chyba świętość – mówi Witold Jurasz. Na zdjęciu białoruski prezydent z Władimirem Putinem w katedrze marynarki wojennej w Kronsztadzie, 23 lipca 2023 r.

autor zdjęcia: Darek Golik/Forum

źródło: Rzeczpospolita

Jeśli Putin zostanie zmuszony do zakończenia wojny z racji jej wpływu na rosyjską gospodarkę, to będzie szukał jakiegoś zastępczego sukcesu, którym będzie się mógł pochwalić. Mogłoby nim być zwieńczenie integracji z Białorusią. Rozmowa z Witoldem Juraszem, dziennikarzem i byłym dyplomatą

W swojej książce „Demon zza miedzy” stwierdza pan, że pierwszym błędem w relacjach z Białorusią było to, że w 1994 r., podczas pierwszych i jedynych demokratycznych wyborów w tym kraju, Polska stanęła po stronie Aleksandra Łukaszenki. Na czym polegało to poparcie?

Myślę, że miało ono wymierny charakter – gdyby było to poparcie tylko symboliczne, to nie wspominałbym o tym. W 1994 r. miałem 19 lat i nie miałem z tym nic wspólnego. Rozmawiałem jednak z ludźmi, którzy byli blisko tych spraw, i wiem, że wsparcie wychodziło poza wymiar czystej symboliki. I to było błędem. Już wtedy bowiem Łukaszenko zdradzał objawy świadczące o tym, że ma mocno autorytarne tendencje. Ale uznano, że jego ówczesny rywal Wiaczasłau Kiebicz jest prorosyjski, a że wywodzi się z tzw. czerwonej nomenklatury, to zapewne doprowadzi do oligarchizacji państwa, którą oceniano jako zagrożenie. Historia Ukrainy pokazuje tymczasem, że oligarchia, owszem, osłabiała państwo, ale zarazem państwo to w kluczowym momencie – mam na myśli wojnę z 2014 roku – uratowała.

A czy poparcie dla Łukaszenki nie było zgodne z nastrojami społeczeństwa białoruskiego? Był zdolnym populistą i gromadziły się wokół niego tłumy ludzi.

Oczywiście, że tak. Nie twierdzę, że to dzięki poparciu Polski...