Można „celować” w sędziego, który statystycznie nie odmawia

Warto wprowadzić mechanizmy, które m.in. umożliwią odroczenie rozpoznania wniosku o tymczasowe aresztowanie lub rozpoznawanie go przez sąd w rozszerzonym składzie.

Kodeks postępowania karnego przewiduje możliwość zastosowania tzw. warunkowego tymczasowego aresztowania. Zgodnie z jego art. 257 § 2 sąd może zastrzec, że tymczasowe aresztowanie ulegnie zmianie pod warunkiem złożenia w określonym terminie poręczenia majątkowego w określonej wysokości. Postanowienie sądu jest wykonalne z chwilą jego wydania, co oznacza, że podejrzany jest zwolniony z aresztu najpóźniej po wpłacie i protokolarnym przyjęciu poręczenia majątkowego (czyli nawet przed rozpoznaniem zażalenia od tego postanowienia).

W ciągu ostatnich kilku lat wprowadzono przepisy, które znacznie utrudniają stosowanie tzw. warunkowego tymczasowego aresztowania. Art. 257 § 3 k.p.k. umożliwia prokuratorowi wniesienie „sprzeciwu”, a art. 266 § 1a k.p.k., stanowi, że prokurator albo sąd może uzależnić przyjęcie przedmiotu poręczenia majątkowego od wykazania przez osobę składającą źródła pochodzenia tego przedmiotu.

Daleko nam do europejskich standardów

Na początku lutego tego roku Naczelna Rada Adwokacka złożyła do Sejmu RP projekt ustawy o zmianie kodeksu postępowania karnego, który zakłada m.in. usunięcie przepisu dotyczącego „sprzeciwu” prokuratora.

Samo wprowadzenie przepisu art. 257 § 3 nowelizacją k.p.k. z 2019 r. było od początku krytykowane przez środowiska prawnicze. Nic dziwnego, skoro umożliwienie wniesienia sprzeciwu drastycznie narusza...