Świństwa nie mogą być normą

źródło: Rzeczpospolita

Istnieje obiektywna prawda, obiektywna uczciwość, obiektywna sprawiedliwość. Rozmowa z Krystyną Jandą, aktorką i reżyserką

Dlaczego zdecydowała się pani na stworzenie własnego teatru? W Powszechnym, do którego przyjął panią Zygmunt Hübner, wypracowała sobie pozycję gwiazdy. Teatr miał świadomość, jak dobrze na pani zarabia. Przez cały sierpień zespół był na urlopie, a pani grała swoje monodramy przy pełnej sali.

To wszystko prawda, tylko wyczułam w pewnym momencie, że w naszych relacjach coś jest nie tak. Że dla wielu członków zespołu jestem solą w oku. Przeszkadzam im. A ja po prostu chciałam grać. O niczym innym wtedy nie myślałam. Wyobraziłam sobie, że wynajmę jakąś salę i z Joasią Żółkowską, Piotrem Machalicą, Januszem Gajosem czy Markiem Kondratem, z którymi sporo razem pracowaliśmy, będziemy występować dla przyjemności na przykład w weekendy. Życie szybko zweryfikowało te marzenia. Sali do wynajęcia w Warszawie nie znalazłam, ale po wprowadzeniu multipleksów zbankrutowało wiele kin i wystawiono je na licytacje. Jednym z tańszych było kino Polonia. Namówiłam męża i córkę na szaleństwo, jak się wtedy wydawało, sprzedaliśmy dom warszawski i przystąpiliśmy do przetargu.

Polonia i Och-Teatr w dawnym kinie Ochota to takie wasze przedsięwzięcie rodzinne.

Mogłam się na to zdecydować tylko dlatego, że stanęła przy mnie córka i stanął przy mnie mąż. Wszystko postawiliśmy na jedną kartę. Podkreślam to bardzo mocno, bo mój mąż,...