Wszystkie światy Ewy Dałkowskiej

autor zdjęcia: PAP/Adam Warżawa

źródło: Rzeczpospolita

Ewa Dałkowska zmarła 8 czerwca 2025 r., miała 78 lat. Na zdjęciu z nagrodą Platynowego Opornika podczas festiwalu „Niepokorni Niezłomni Wyklęci” w Gdyni, 30 września 2021 r. Konserwatywną wrażliwość aktorka łączyła od 2008 r. z pracą w warszawskim Teatrze Nowym, placówką o wyraźnie progresywnym charakterze

Nie przypominała mi innych neofitów, którzy gdy uwierzyli, że poznali prawdę, reagowali poczuciem wyższości wobec profanów.

Wielki aktor Zbigniew Zapasiewicz, pytany o swoją przyjaźń z poetą Zbigniewem Herbertem, którego utwory interpretował, odpowiedział coś takiego: „To była przyjaźń, choć tak naprawdę my ze Zbyszkiem mieliśmy niewiele kontaktów”. Mam podobne poczucie, kiedy myślę o swojej znajomości z aktorką Ewą Dałkowską. Myślę o niej po jej śmierci jako o utraconej przyjaciółce. A przecież ile razy my się spotykaliśmy?

Zarazem wspomnienie Ewy to okazja, aby pomyśleć poważnie o aktorach. Prawica ich nie lubi, bo często opowiadają się przeciw niej. Z nią było inaczej, lud prawicowy ją kochał, bo była zawsze z nim, choć jej wybory artystyczne niekoniecznie wychodziły naprzeciw konserwatywnemu stosunkowi do sztuki. Przekorna, lubiła komplikować.

Sama powtarzała, że jej zawód to odkrywanie tajemnic. Słyszę, że nie należy mylić aktora z jego rolami. Taki błąd zdarza mi się popełniać. A jednak w kontaktach z niektórymi adeptami tego zawodu to my, laicy, dotykamy najrozmaitszych tajemnic. Kiedy rozmawiałem z Ewą, empatyczną i szczerą jak mało kto, miałem poczucie, że aktor może być mi przewodnikiem – po różnych światach.

Chaotyczna mądrość aktorki

Kiedy się poznaliśmy? Dość późno, gdzieś w roku 2017, może 2018, choć jako twarz i postać towarzyszyła mi od mojego dzieciństwa. Zapewne zetknęliśmy się na jednym z rozlicznych artystycznych spędów. Na przykład nawiedzała pilnie...