Cyberstrachy wracają do polskiej cyberwioski

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

Potrzebujemy na już dobrych zasad i prawa w obszarze cyberbezpieczeństwa. Potrzebujemy i kropka. Ale muszą być one przejrzyste, proporcjonalne i w zakresie unijnego minimum harmonizacji.

Raz wzbiera we mnie nadzieja,

raz jestem niespokojna.

Zbyt wiele rzeczy się dzieje –

coś przyjdzie: miłość lub wojna.

Z. Ginczanka, maj 1939 r.

Nie ma tu żadnych bogów, tu są tylko potwory.

Wiedźmin IV, trailer gry

Przyzwyczajam się do tego, że wiosną, z podwodnych szaf, wypływają niedotopione Marzanny. Piękne po takich przejściach nie są, ale za to napuchnięte.

To było pierwsze skojarzenie po przeczytaniu piątkowej wersji rządowego projektu ustawy zmieniającej ustawę o Krajowym Systemie Cyberbezpieczeństwa. Niby powinna być przyjęta najpóźniej zimą zeszłego roku, kiedy upływał termin wdrożenia dyrektywy NIS2, ale lepiej późno niż później, prawda? No więc, nie. Lepiej chwilę później, ale dobrze.

Czy można przesadzić z troską o bezpieczeństwo? Autorzy pokazują, że tak. Trzymają się schematu zostawionego w szafach poprzedniej ekipy politycznej. Co ciekawe, nie zmienili tego podejścia przez pół roku, mimo wielu negatywnych opinii zgłoszonych w opiniach w toku konsultacji publicznych poprzedniej wersji rozpuchłej Marzanny. Duet biurokracji i specyficznego podejścia do bezpieczeństwa nakazowego, wiara w formalizmy, regulacje i kary (tych „Złych”) zastępuje świeży ogląd i sposób pracy większości praktyków z pierwszej linii odpierania cyberzagrożeń (tych...