Obywatelstwo polskie niczym klapki na bazarze – dla każdego?

Kilka milionów cudzoziemców, którzy w najbliższych latach mogą nabyć prawo do uzyskania polskiego obywatelstwa, skłania do refleksji nad obowiązującymi procedurami i ich niekoherentnością z Konstytucją RP.

Współcześnie obywatelstwo jest kluczową kategorią określającą tożsamość człowieka. Polega na trwałej więzi prawnej łączącej daną osobę z konkretnym państwem. Związek ten wyraża się w całokształcie wzajemnych praw i obowiązków. Polega na przynależności do konkretnej wspólnoty państwowej będącej niepowtarzalną wspólnotą polityczną, społeczną, historyczną, kulturową czy aksjologiczną. W związku z powyższym nie jest bez znaczenia, kto jest do niej włączany. Powtarzające się antypolskie ekscesy cudzoziemców z polskim obywatelstwem każą postawić pytanie, w jaki sposób weszli w jego posiadanie. Jak to się stało, że do polskiej wspólnoty politycznej zostały włączone osoby tego niegodne?

Jest to zwłaszcza skutek wad ustawy z 2 kwietnia 2009 r. o obywatelstwie polskim. Ustalona w niej procedura nabywania polskiego obywatelstwa jest oderwana od obowiązujących w tym zakresie przepisów Konstytucji RP i coraz bardziej niedostosowana do masowych migracji do Polski, jak też wojen hybrydowych i konwencjonalnych działań służących dezintegracji ładu ustrojowego państwa. Jako taka powinna ulec zmianie.

Dwa przepisy w konstytucji

W obowiązującej konstytucji dwa przepisy są kluczowe dla obywatelstwa: art. 34 i 137. Zgodnie z art. 34 obywatelstwo polskie nabywa się poprzez urodzenie z rodziców będących obywatelami polskimi (ius sanguinis). W tym samym przepisie...