Definicja „terenów budowlanych” w VAT a ryzyka podatkowe

Sprzedaż działki może rodzić poważne wątpliwości podatkowe. Choć definicja „terenów budowlanych” w VAT funkcjonuje od ponad dziesięciu lat, jej stosowanie w praktyce wciąż wywołuje spory.

Definicja „terenów budowlanych” jest kluczowym pojęciem w przypadku klasyfikacji gruntów niezabudowanych do celów VAT (jej znaczenie w tym zakresie można porównać do definicji „pierwszego zasiedlenia” w przypadku nieruchomości zabudowanych).

Przewiduje ona, że terenami budowlanymi są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Omawiana definicja obowiązuje w niezmienionym brzmieniu od ponad dziesięciu lat. Choć w znacznej mierze porządkuje ona ww. problematykę (przed jej wprowadzeniem przepisy o VAT nie definiowały pojęcia „terenów budowlanych”, co dawało szerokie pole do interpretacji), to jednak wciąż niektóre jej aspekty budzą istotne wątpliwości interpretacyjne (co do których, póki co, nie wypowiedział się ustawodawca poprzez nowelizację wspomnianej regulacji).

Definicja została wprowadzona do ustawy o VAT z dniem 1 kwietnia 2013 r. Ustawodawca skorzystał w tym zakresie z szerokiej swobody, którą daje państwom członkowskim prawo unijne (por. art. 12 ust. 3 dyrektywy VAT oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen).

Doniosłość ww. definicji...