Między sankcją a restytucją – roszczenie o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści

Roszczenia o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści funkcjonują w prawie własności przemysłowej oraz w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji pod wspólną nazwą. Służą jednak różnym celom i pełnią odmienne funkcje.

Ustawa z 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (p.w.p.) oraz ustawa z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (u.z.n.k.) przewidują zbliżone katalogi roszczeń przysługujących uprawnionym w przypadku naruszenia z wyłącznego prawa z patentu albo prawa ochronnego na znak towarowy i jednoczesnym czynie nieuczciwej konkurencji.

To samo roszczenie, różne drogi

Głębsze pochylenie się nad istotą i funkcją tych roszczeń ujawnia bardzo istotne różnice praktyczne dowodowo w procesach sądowych. Ich odpowiedni wybór wydaje się zaś bardzo istotny, zwłaszcza że poszukując ochrony w związku z naruszeniem, nierzadko będziemy mieli do czynienia ze zbiegiem norm obu tych ustaw, a co za tym idzie – kumulacją roszczeń. W świetle roszczeń, jakie przysługują przedsiębiorcom, których prawa zostały naruszone, szczególnym tego przykładem jest roszczenie o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści – instytucja, która na gruncie obu ustaw funkcjonuje pod tą samą nazwą, lecz ma odmienny charakter i konsekwencje procesowe.

Orzecznictwo wypracowało – wydaje się, że na podstawie wykładni językowej i funkcjonalnej – dwa odmienne sposoby ujęcia tego roszczenia. W jednym przypadku jesteśmy odsyłani wprost do ogólnych reguł kodeksu cywilnego dotyczących bezpodstawnego...