Chodzi o bezpieczeństwo głosu wyborcy

Zawetowana przez prezydenta ustawa, która rozszerza prawo do głosowania korespondencyjnego, nie jest – wbrew tezie sędziego Hermelińskiego – technicznym „ułatwieniem”, lecz głęboką zmianą architektury procesu wyborczego, wprowadzoną bez konsensusu politycznego i oceny ryzyk.

Nowelizacja kodeksu wyborczego z 17 września 2025 r. miała wprowadzić powszechne głosowanie korespondencyjne we wszystkich wyborach ogólnokrajowych, przy jednoczesnym utrzymaniu jego niedostępności w wyborach samorządowych – z wyjątkiem osób niepełnosprawnych, seniorów, osób na kwarantannie. Miało to oznaczać nie tylko zmianę techniki głosowania, ale nade wszystko jakościowe przestawienie ciężaru z tradycyjnego głosowania w lokalu wyborczym (przy nadzorze obwodowej komisji wyborczej, obserwatorów i mężów zaufania) na głosowanie w przestrzeni prywatnej, w której państwo nie może w praktyce zapewnić ani tajności, ani swobody głosowania.

Sędzia Wojciech Hermeliński w opinii zamieszczonej 10 grudnia 2025 r. na łamach „Rzeczpospolitej” „Dlaczego Karolowi Nawrockiemu nie spodobała się zmiana kodeksu wyborczego?” słusznie przypomina, że głosowanie korespondencyjne funkcjonowało już w polskim prawie, jednak pomija dwie kluczowe okoliczności. Mianowicie, dotychczasowy model dotyczył relatywnie wąskich grup wyborców albo był stosowany w warunkach nieporównywalnych skalą do projektowanego dziś rozwiązania. Ten model był w praktyce wykorzystywany w ograniczonym zakresie, co samo w sobie redukowało istotne ryzyka systemowe, w szczególności w zakresie bezpieczeństwa procesu wyborczego. Nowelizacja kodeksu wyborczego rozszerzająca prawo do głosowania korespondencyjnego nie jest...